ฝนดึก

๏ สายฝนพรำ ซ้ำฟ้าพราว คราวฟ้าดึก
นอนระทึก นึกระทม ขื่นขมหนัก
เจ้านวลน้อง จ้องหนีหน้า มาหน่ายรัก
เหมือนถูกหัก มักถูกเห เล่ห์ลวงใจ

๏ หนอ…คนจร นอนขื่นจิต จมพิษรัก
เมื่อถูกหัก มักถูกห่าง ทิ้งร้าง,ให้-
ตัวสำรอง ต้องสำราก แล้วจากไกล
มิเหลือไย ไม่เหลือยาว ให้สาวเลย

๏ ข้าจึงฝืน ขืนใจฝ่า คิดท้าฝัน
ผ่านคืนวัน ผันคืนว่าง อย่างชินเฉย
สายฝนยัง สั่งฟ้าย้ำ ประจำเลย
แล้วเปิดเผย เย้ยปมแผล ว่าแพ้เธอ

๏ ข้าเจ็บร้าว คราวเจ็บรัก หนักจริงหนอ
หัวใจฝ่อ ห่อใจฝัน หวั่นไหวเก้อ
คืนฝนพรำ ค่ำฝนไพร ใจละเมอ
ผิดยังเพ้อ เผลอยังพร่ำ ช้ำรักลวง.๚๛

สหาย พันจอก
2 ก.ค.2554

ดัดแปลงภาพจากคุณ Prajun Kaew ขอบคุณครับ