คงมีหลายสิ่งเราไม่รู้
ซุกช่อนอยู่ที่ใดตรงไหนบ้าง
ด้วยหัวใจรันทดถูกปลดระวาง
ก้ำกึ่งกลางความเชื่อที่เหลือเดน
เราต่างดิ้นรนต่างค้นฝัน
ต้องบากบั่นทุกอย่างไม่ว่างเว้น
อาจพลั้งอาจพลาดอาจลำเค็ญ
ขื่นเข็ญอยู่บ้างในบางครา
เรามิใช่อริยะจะตรัสรู้
ที่เห็นอยู่สู้ทนหลังชนฝา
ในเส้นทางทุกข์ทนปนเวทนา
อาจยังต้องไขว่คว้าหาจุดยืน
แต่ละวันสาละวนการค้นพบ
จากและจบเช้า-ค่ำไม่ฉ่ำชื่น
โศกและสุขทุกข์ระกำจนกล้ำกลืน
อกเคยร้าวกร้าวฝืนหยัดยืนตน
เราสองคนบนโลกกว้างเส้นทางเปลี่ยว
เคยกราดเกรี้ยวกันบ้างในบางหน
เคยผ่านเศร้าผ่านสุขและทุกข์ทน
ผ่านความจน,ลำบากอีกมากมาย
ให้สัจจะปฎิญาณการรับรู้
จะต่อสู้ความทุกข์ยากที่หลากหลาย
เรายังเหลือกำลังทั้งใจกาย
สู้จนแสงสุดท้ายจะลับลา
แต่ยังมีหลายสิ่งเราไม่รู้
เพราะเราอยู่กลางโลกแล้งแสวงหา
เมื่อเราต่างห่างกันคำสัญญา
เราต่างปรารถนาให้ยืนยัน
หนึ่งคนอาจอ่อนไหวในรู้สึก
ลืมสำนึกความอาทรเมื่อก่อนนั้น
เมื่อเส้นทางระหว่างใจห่างไกลกัน
ยิ่งนานวันอาจจืดจางจนลางเลือน
เราไม่รู้วันรุ่งของพรุ่งนี้
ชั่วหรือดีหลอกหลอนซุกซ่อนเงื่อน
ว่าภาพแห่งชีวิตจะบิดเบือน
หรือคลาดเคลื่อนเคว้งคว้างไปทางใด
ความจริงแท้แน่นอนของชีวิต
ผู้ลิขิตคือเรามันก็ใช่
แต่บนเส้นทางระหว่างไป
อาจมีใครมากั้นกลางระหว่างเรา
เธอหรือฉันรับได้ไหมในวันหน้า
หากพบความอ่อนล้าหรือเศร้าเหงา
ดำรงอยู่คู่กับโศกโลกสีเทา
ในเงื้อมเงาอันแปลกเปลี่ยนและเวียนวน
เธอหรือฉันรับได้ไหมในวันหน้า
ถ้าหากมีมายาให้สับสน
จะคงเดิมอยู่ไหมกับใจตน
ยังยืนบนคำมั่นแห่งสัญญา
อยากขอคำยืนยันอันแน่นหนัก
คนเคยรักยังรักเป็นหนักหนา
แม้จะห่างแค่ไหนในสายตา
รับปากว่ารักนั้นจะมั่นคง
แม้จะห่างแค่ไหนในสายตา
รับปากว่ารักของฉันยังมั่นคง!
สหาย พันจอก
3:01 25/10/2556
